Bieszczady – piękno przyrody dla naszych gości

BIESZCZADZKIE SAFARI

Bieszczadzkie safari. Tak mogę nazwać wczorajszą wędrówkę doliną i jej wzórzami ( 05.03.2020). Niedźwiedź, wilk, dwie chmary łani, myszołowy nad głową i sarny w czasie powrotnej drogi. Wybrałem się w to samo miejsce , gdzie dwa dni wcześniej spotkałem trzy wilki. Przy podejściu napotkałem pierwszą chmarę jeleni,której zrobiłem trochę zdjęć.Miejsce na czatowanie i na posiłek wybrałem na wprost głębokiego jaru wpadającego do potoku płynacego główną osią doliny. Popołudnie zrobiło sie ładne . Słońce niezbyt często chowało się za chmury. Po około 5pięciu kilometrach marzu z przyjemnością rozłożyłem się koło drzewa i krzaków tarniny po zacienionej stronie doliny. Wziąłem się za jedzenie jednocześnie obserwując przeciwległą łakę.Nie zdążyłem zjeść drugiej bułki, gdy po drugiej stronie doliny na łące dostrzegłem samotnego wilka. Wyszedł na nią z patoczyska, kilkadziesiąt metrów od miejsca , gdzie pojawiły się ostatnio wilki. Nie było daleko. Wszedł zdecydowanie na łakę, na chwilę się zatrzymał, by po kilkunastu sekundach nasłuchiwania ruszyć śmiało dalej,ukosem przez łakę. Szybko doszedł do drzew i krzaków potoku. Znikł mi z oczu. Udało mi się zrobić kilka zdjęć. Wziąłem się z powrotem za jedzenie, ale teraz zacząłem wiecej zwracać uwagi na tą stronę doliny po której siedziałem licząc na to , że wilk bedzie ją przekraczał gdzieś niedaleko. Nie pomyliłem się. Pojawił się ponownie z lewej strony około pięcdziesiat metrów ode mnie. Nie zauważył ani mnie ani psów. Psy go wyczuły i zauważyły, ale siedziały cicho i spokojnie. Obserwowały go zreszta ze mną , gdy jeszcze był na łące. Do pokonania miał tylko około osiem metrów otwartej przestrzeni. Trzymany w ręce kubek z gorącą herbatą, rzuciłem byle jak na trawę na trawę i zdążyłem zrobić trzy zdjęcia. Wilki nie ogladajac się na boki szybko znikł w krzakach. Z powrotem wziąłem się za jedzenie. Zacząłem przeglądać na aparacie zrobione zdjęcia. Psy chrupały swoja karmę, ale co jakiś czas intemsywnie wąchały z kierunku zza moich pleców. Gdzieś tam poszedł wilk i pewnie lekki wiaterek przynosił psom jego zapach. Nagle pod lasem zobaczyłem wychodzacego z tego samego patoczyska co wilk niedźwiedzia. Znowu kubek z herbata powędrował w trawę.Chwyciłem za aparat i…….nie zadziałał. Padła bateria. Nerwowo wyciągnąłem z plecaka zapasową . Trochę niezgrabnie , bo w pośpiechu wymieniłem wyładowaną na nową. Niedźwiedż wyszedł tylko na skraj łąki. Długo na niej nie był. Nie dostrzegł ani mnie ani psów. Niestety słońce w momencie ,kiedy “zaszczycił” mnie swoja obecnością, było słabe, za chmurą. Niedżwiedż spenetrował miejsce zryte wiele dni wcześniej przez dziki. Był to samiec. Diabelnie duży. Dobrze , że mnie nie wyczuł. Po kiepskim spaniu tej niby zimy tego roku mógł być głodny i rozdrażniony. Gdyby zaatakował to byłoby to dla mnie jak zderzenie z pociągiem. Byłem tak zapatrzony w niego i zajęty robieniem zdjęć , że nie zwróciłem uwagi na reakcję psów. Nie wiem czy go dostrzegły. Siedziały spokojnie. Daleko nie było. Z miejsca gdzie siedziałem do skraju lasu w linii prostej jest około sto kilkanaście metrow. Misio szybko wrócił z łaki do lasu. Czułem trochę niedosyt , że trwało to zbyt krótko, ale i ulgę , że nie próbował krosować doliny na moją stronę. Spędziłem w tym miejscu jeszcze około godziny. Z doliny wyszedłem na pobliskie wzgórze. Po drugiej stronie wzgórza w małej dolince i na przeciwległym do dolinki zboczu zboczu dostrzegłem rozbitą na małe grupki chmarę łani. Niestety zachodzące słońce spowodowalo, że jelenie widziały mnie dobrze. Blisko nie udało się podejść. Zdjęcia pod światło zachodzącego słońca nie za bardzo wyszły. W drodze powrotnej do samochodu natknąłem się jeszcze na dwie sarny, ale było już zaciemno, żeby zrobić zdjęcie. Pod lasem czmychło coś z łąki w tarniny . Swoją sylwetką i gibkoscia przypominało kota. Za ciemno jednak było, żebym nógł rozpoznać co to było. Żbik ? Nie wiem. Mimo późnego wieczoru bez latarki dotarłem do samochodu. Pomogła dobra pogoda i “niepełny” księżyc, któremu też fotkę strzeliłem, bo ładnie oświetlał drogę.