Bieszczady – piękno przyrody dla naszych gości

JELENIE W ŚNIEŻNEJ ZAMIECI

Jelenie w zamieci śnieżnej. W marcu zgodnie z przysłowiem o pogodzie „w marcu jak w garncu”. Tego dnia wędrówki z psami (19 marca) były momentami błyski słońca na zaciągniętym niebie , a na koniec dnia śnieżna zamieć, która z powrotem zabieliła nasłonecznione i wolne od śniegu, południowe zbocza łąk. Zaraz na początku wędrówki, kiedy biało jeszcze nie było, spotkałem dwukrotnie to samo stado kilkunastu jeleni. Same byki. Nosiły jeszcze kompletne poroża. Nie spieszą się z rzucaniem. Niestety za każdym razem jakieś krzaki albo drzewa wchodziły mi w kadr. Nie zrobiłem zdjęcia całej chmary. Trochę później wypatrzyłem małą sarenkę, która stała nieruchomo za drzewami. Śnieg w lesie leżał na północnych zboczach oraz patoczyskach i to nie wszędzie. Wyższe, śródleśne łąki różnie wyglądały. Niektóre jeszcze w większości pokryte były zbitym, zmrożonym i twardym śniegiem. Gdy dochodziłem do tych wyższych łąk zaczął prószyć któryś raz z kolei śnieg. Najpierw tylko trochę, potem mocno. Tak mocno, że wszystko co nie było pokryte śniegiem szybko z powrotem stało się białe jak w środku zimy. Spacer w takim śnieżycy z dużymi płatkami był mimo wszystko przyjemny. Znane mi okolice zmieniły wygląd. Bez dalekich widoków i perspektywy, z szarością zbliżającego się wieczoru oraz z biała ścianą opadających śnieżnych płatków. Na łące, kilka metrów przede mną , szły psy. Tym razem mniejszy pies Reks szedł z przodu. To on nagle zatrzymał się i znieruchomiał dając w ten sposób znać,że coś wypatrzył. Przed nim było kilka jeleni. W tych nietypowych warunkach zbliżyliśmy się do byków na niewielką odległość. Ich kontury były zatarte w gęstej zamieci śnieżnej. Znikły na zaginającej się w tym miejscu w prawo łące,której dalszy widok zasłaniały drzewa. Zdjęcia wyszły, ale z taka samą jakością jak pierwsze obrazy raczkującej telewizji. Cieszę się, że w ogóle wyszły.